මිරිවැඩි නොහදුනන පා යුග ගෙවෙන තුරා
කරගැට මල් පිපී දෑතම ගෙවෙන තුරා
සරසවි උපාධිය නුඹ වෙත වඩින තුරා
ඩාදිය වැගිරුවෙමි ගත සවි තිබෙන තුරා
නිළ දරුවෙකු වෙලා වගකිව යුතු තැනක
නිළ රිය අරන් යන නුඹ විලසින රජෙක
පල ලැබු නිසා එදවස දුටු සිහිනෙක
ගැලවුම් කරුයි සිතුනා නුඹ පෙර පිනක
කාළය දෙපා අතරින් රිසි ලෙස ගැලුවා
සීදේවියක නුඹෙ පතිනිය වී ආවා
වාසල නුඹේ පිය හට නුසුදුසු වූවා
මා අමතකව ලොව උඩු යටිකුරු වූවා
මා වැනි පියවරුන් තව හිස් අහස බලා
පසුවෙති අසරනව මෙහ උකටලී වෙලා
අහරක් අවැසි නැති තරමට රිදුම් වෙලා
කුසගිනි මකයි උතුරන දුක් කදුළු වෙලා
නුඹෙ ගෙයි කැකුළු මල් පැහැ මම නොදනී
මුව පොව්වන්ගෙ දග සිහිනෙන් දකින්නෙමි
හෙට එයි මහළු විය එය සිහි කරන්නෙමි
මේ දුක නොවේවා නුඹ හට පතන්නෙමි
අද සුලභ දෙයක් නේද මේ. අපූරුයි අයියේ. කවිය කියවද්දී තැන් තුනක වෙනසක් කරානම් තාලයට හොඳයි කියලා හිතුණා.
ReplyDelete(1) 2නි කවියේ 3වෙනි පේළියේ අන්තිම වචනය "සිහිනෙක" වෙනුවට "සිහිනයක" ලෙසත්
(2) අන්තිම කවියේ මුල් පේළියේ "නොදනී" වෙනුවට "නොදන්නෙමී" ලෙසත් අන්තිම පේළියේ "දුක" වෙනුවට "දුකක්" ලෙසත් වෙනස් වුණොත් තාලය එක දිගට ගලායනවා කියලා හිතෙනවා.
ජයවේවා!!!