අහිමි ළමා වයස

පුවක් පට්ටෙ ඉන්දාගෙන

පුංචි මාව බිම දිගේ ම

අස්ව කරත්තේ යනවයි

ඔයා ඇද්ද හැටි මතකද

කොස් කොළයෙන් ඔටුනු හදා

මගේ හිසේ ඒක දමා

ඕලු මලේ දිග නැට්ටෙන්

හදපු මාලෙ ගෙලේ දමා

මං රජ බිසවයි කී හැටි

ඔයාට දැන් මතක නැද්ද

හරි අපූරු පුංචි කාලෙ

කරපු අහිංසක සෙල්ලම්

දැන් කොහොමත් කරන්න බෑ

අප හිරවී තහංචි මැද

ලොකු උණාද මොන එහෙකට

මෙගා පවුල

කලින් කා පිහා
පෙරැත්තකොට නින්දට යවා දූ දරු
හරි බරි ගැසී
එක ම සැටියේ දෙපස හිඳගෙන
පෙර දිනෙක බුදින ලද
ඇඹුලක රසට දත් හිරිවැටුණු සේ
උණුන් මූණු සඟවා
රස රසෙහි ගිලී
පෙමාතුර කතා... පවුල් හුටපට
බිඳෙන බැඳෙන
බැඳී බිඳෙන
ලට පට අනුන්ගේ...
මොහොතින් මොහොත
චැනලයෙන් චැනලය මාරු කරමින
අඩුවක් නැතිව හැම
නරඹා රෑ මැදියම ද වනතුරු
එක ම යහනේ
දෙපසට හැරී වැටේ නින්දට
නොඑයි නින්ද...
හෙට කුමක්වේද?

අරුණ සෙඳිරිය

විහඟ තුඩකින් ගිලිහෙණ
මිහිරි කූජන අහුලන
ගීයකට නංවා
මල්වල ලියති බිඟුකැළ

බඹර මියැසිය කොපිකොට
හෙමි හෙමින් එන මදනල
තුරු ගොමුවලට මුමුණයි
අමයුරු මියුරු කවියක්

රෑ සඳවතිය දුටු
බිලිඳුන්ගෙ මුව හසරැලි
අසිරිය මල් කැකුළු වෙත
පවරා ගිහින් හෙමිහිට

පැළපත ගොයමෙ දැඟලිලි
සුළඟ ඇවිදින් සිදුකළ
ඇළ දොළ කදුර ගං හෝ
අනුකරණයට ගෙන
නංවයි සිනා රැලි සර

නිශාකත බිම හෙළු
මිණි මුතු අහුරු තණ අග
අහුලයි කඩිනමින්
ළා හිරු කිරණ පැමිණි

විල් පියුම් කැකුළියො
හිරුගෙ කිති කැවුමෙන්
ඇඹරෙයි දඟල දඟලා
අවට සිරි දැක්මට

කඩුපුල් මල්ලියෝ
අඳුර හා කෙළි පෙම් කෙළි
වසන් කරගෙන විළියෙන්
නොපා දිනිසුරු හට වත
විඳිති දිගට ම නිදි සුව

අරුණත් සමඟ මතු වෙන
මේ සෙඳිරියේ සාරය
කවි පද සමඟ කලතා
රසික කැළ වෙත දෙන්නට
ගනිමි පන්හිඳ සුරතට