පොත පත කියවන සොයන අය සදහා සොයා ගන්න link

Saturday, April 28, 2018

අඩබෙර ගහලා කැන්දන් ආ මනමාලිගෙ සුදු රෙද්දේ පැල්ලම් බලන අපේ අම්මණ්ඩිල






අපේ පුරුෂ පාර්ශ්වය ඉතිං හත්අවලමේ ගිහිං දඩාවතේ ගෙවන ජීවිතයට තිත තියලා, එක්තැන් වෙන්න හොයන්නේ නිය තුඩකින්වත් හානියක් නොවිච්චි පරම පවිත්‍ර ස්ත්‍රී පරාණ බව ඉතිං අමුතුවෙන් කියන්නත් ඕනෙ නෑ.

පුරුෂාධිපත්‍යය පරමාධිපත්‍යය වුණු අපේ රටේ පිරිමින්ට දඩාවතේ ගියාම ඒක මහා ගාම්භීර දෙතිස් මහා පුරුෂ ලක්ෂණයක එක් පුරුකක් ලෙස හඟින අපූරු සංස්කෘතියක් තමයි තියෙන්නෙ.

ඒ දඩාවතේ ගියපු සුනඛ පුත්තු පිරිසිඳු කරන්න එක ම එක කහවතුර බේසමක් පමණක් ඇති බව මහා උජාරුවට කියන අම්මණ්ඩිලාත් නොදෝකිං කියලා ඕන තරම් අපේ රටේ ඉන්න බවත් අපි දන්නවා.

ඒ දඩාවතේ යන එකෙක්ට අහුවෙලා කන්‍යාභාවය කියන කෙහෙල්මල්, අජූත පටලේ සුන්නද්දූලි වෙලා ගියාම ඒ අසරණී වනචරියක් කියලා හංවඩු ගහන්නෙත්, බඳින්න තියා ගෙදරකට පය තියනවටවත් අකමැති වෙන්නෙත් අන්න අර කියන අම්මණ්ඩිලා ම තමයි.

කිරි දියරෙන් නාවලා නෙළුම් මලේ සතපලා හදන අර දඩාවතේ ගිය පාඩද පුත්තුන්ට සත්ගුණවත්, සුපිරිසිඳු, පිරිමි දිහා ඇහැක් ඇරලා නොබලපු ලමිස්සියෝ හොයන විකාරරූපී සමාජයක ගැහැනියට ඉන්න වෙලා තියෙන්නේ යකඩින් හදපු යට ඇඳුමක් හැඳන් බවයි මගේ විශ්වාසය. ඒ විතරක් මදි.

ඒ යකඩ යට ඇඳුමට ඉබ්බෙක් දාලා යතුරු ඉබි කටේ ම තියෙද්දි කඩලා දාලා තියන්නත් වෙනවා. අන්න එතකොට අර සල්ලාලයන්ගේ කෙළිබඩුවක් නොවී සුපිරිසිඳු භාවයත් රැකගෙන අපූරුවට දීගෙක යන්න අපේ රටේ ළමිස්සියන්ට පුළුවන් වේවි. තාරුණ්‍යයේ හැඟීම්වලට නොවී ඉන්න තරුණියන් අපේ රටේ නෑ කියලා කියන්නේ නෑ.

ඒත් පිරිමියෙක් එක්ක ආදරයෙන් වෙලෙන ඕන ම ගැහැනු ළමයෙක් හිතන්නෙ නෑ මට මේ මිනිහා බඳින්න නම් බෑ කියලා. ජීවිතයේ අපූරු සිහින මාළිඟාවක් අහස උසට ගෑවෙන්න හදන මේ ගෑනු ළමයි ඒ තරුණයා තමාගේ එක ම සහකරුවා, ප්‍රේමවන්තයා ලෙස හිතලයි ආදරය කරන්නේ.

ඒත් මේ විදිහට නොහිතන පිරිමින් ගෑනු කියන්නේ සුරාන්තය ලබන ලිංගික කෙළිබඩුවක් විදිහට හිතලා, පාවිච්චි කරලා, විසිකරලා දාන්න දෙවතාවක් හිතන්නේ නෑ. හැමෝම මේ මිම්මෙන් මනින්න බැරි වුණත් ගොඩක් පුරුෂලිංගධාරීන්ගේ පැටිකිරියෙ ඔයිට වඩා වෙනසක් නෑ.

ඉතිං ඒ වගේ මහ හයියෙන් අඬබෙර ගහලා, කසාද බැඳලා, සුදු රෙද්දේ ලප හොයන මව්වරු සිටින රටක ලපේ නොතිබුණොත් හපේ වෙන්නත් වැඩි වෙලාවක් යන්නේ නෑ. ඉන්පස්සේ එක්කෝ සදාකල් ම අර ගෑනු ළමයට වෙන්නේ නින්දා විඳින්නයි. නැත්නම් දීගෙට තිත තියලා ආයෙමත් තමන්ගේ ගෙදරට ම යන්නයි.

"ඒ වනචර ගෑනි මගේ පුතාගේ ජීවිතේ කෑවා." මෙහෙම කියන අම්මලා හිතන්නෙ නෑ ඒ වනචරී කියන එකීගේ ජීවිතේ කෑවෙත් තමාගේ ම පුතා වගේ පරමශුද්ධ පුත්‍රරත්නයක් ම බව.

මේ මංඤ්ඤං සමාජය ගැහැනිය පෙළද්දී ඒකේ පෙරමුණ ගන්නෙත් ගැහැනියක් ම තමයි. නැන්දම්මා, නැන්දා, නෑනා ඔය එක එක වේෂවලින් ඇවිත් තවත් ගැහැනියකගේ ජීවිතය ම අපායක් කරන ඒ ගැහැනිය හිතන්නේ නෑ තමන්ටත් ඒ වගේ දෙයක් සිදු වුණොත් අත්වෙන ඉරණම ගැන.

නැන්දම්මලාට නම් විශේෂයෙන් එයාලගේ තරුණ කාලේ අමතක ම වෙලා යන එක ස්වාභාවික සංසිද්ධියක් වෙලා. කොල්ලෝ හතඅටක් එක්ක යාළු වෙච්ච, ළිඳ ළඟදි සල්ලං වෙච්චි අන්දම, මාමණ්ඩිට හොරා ඇස් නටවලා, කොල්ලෝ පිස්සු වට්ටපු ඒ අතීතය අමතක වෙච්චි නැන්දම්මලා හිතන්නේ තමන් පිරිමි සනුහරේ පිටසක්වල ජීවීන් ලෙස කිසිදා නොදැකපු ජීවිතයක් ගෙව්ව බවයි තරුණ කාලෙදී.

අනේ ඉතිං කතා කරන්න පුළුවන් කටට අමතර ව අනිත් අංගෝපාංගයන්ටත් ඒ හැකියාව තිබ්බනං දැනගන්න තිබ්බා ඒවගේ රඟ.

බැඳලා මාස නමයෙන් ලේලිට දරුවෙක් නොලැබුණොත් එතන ඉඳන් ආඬපාලි කියන්න පටන් ගන්න නැන්දම්මලා කරුමෙටවත් බැඳලා හයහත් මාසෙකින් බඩ ගෙඩිය ඉස්සරහට ආවොත් ඉතිං ඒ ගෑනු කෙනාට අබ සරණ ම තමයි.

ඉතිං පිරිමි එක්ක ආදරය කිරිල්ලයි කසාද බැඳිල්ලයි කියන්නේ දැලි පිහියෙන් කිරි කනවටත් වඩා අවදානම් වැඩක්. මොකද නැන්දම්මලාට එහා ගිය පිරිමි ටිකක් ඉන්න මේ රටේ උනුත් බලාපොරොත්තු වෙන්නේ මලින් උපන් කුමාරියක් තමන්ගේ බාරි කරගන්න.

ඉතිං ඒ මල මීට කලින් තැලිච්ච එකක් කියලා ඉව වැටුණොත් මළ පූදගන්න ඒ උත්තමයන් ඒ ගෑනි නොමරා මර මරා ආයෙමත් මරණ බව අපි නොදන්න දෙයක් නෙවෙයි. තමන්ගේ ගෑනිට හොරා අල්ලපු ගෙදර ගෑනිට ඉඟි කරන මේ මිනිස්සු ම තමන්ගේ ගෑනි වැරදිලාවත් අල්ලපු ගෙදර මිනිහා දිහා බැලුවොත් මගේ අම්මේ එතනින් ම දීගෙත් ඉවරයි. ඉතිං මේ වගේ අඳබාල සමාජයක් වෙනස් කරන එක ලේසි නෑ.

ඒ නිසා බඩගෙඩි පුරවන්න කලියෙන් ඔළුගෙඩි පුරවන්න ඕනෙ. අමාරුම කර්තව්‍යය තමයි අපේ සමාජයට උරුම වෙලා තියෙන්නෙ. ඒක හිතන තරම් ලේසි දෙයක් නෙවෙයි.

ගැහැනිය කෙළිබඩුවක් නෙවෙයි කියලා දරුවන්ට ඒත්තු ගන්නන එක බහතෝරන වයසේ අකුරු සාත්තරේටත් වඩා වටින සාත්තරයක් කියලයි මට හැඟෙන්නේ. උණහපුළුවාගේ පැටවුන් උණහපුළුවොමයි කිව්වා වගේ මුලින් ම දරුවන් හදන්න කලියෙන් තමන් හැදිලා ඉඳීම තමයි වඩාත් ම වැදගත්.

මොකද ඉස්සගේ ඔළුවෙ තියෙන අසූචි වගේ අපේ ඔළුගෙඩි ඇතුළෙත් තියෙන අසූචි කන්ද මුලින් හෝදලා, පිරිසිඳු කරන්න ඕනෙ. අභිසාරිකාවකගේ ඉදිරියේ හඳ පෑව්වම දණින් වැටෙන පිරිමි, ඉර පෑව්වම කෙළ ගහන රටක ඒ ගැහැනිය ඇටමස්, ලේ, නහරවලින් හැදිච්ච අපි වගේ ම හැඟීම් දැනීම් ඇති එකියක් බව හිතන්න එකෙකුට හරි පුළුවන්නම්...

එහෙම හිතන්න පුරුදු කරන්න පුළුවන්නම්... අන්න ඒක පන්සල්,කෝවිල්, පල්ලි සීයකට ගිහින් වැන්දටත් වඩා වටිනා කියන කුසල කර්මයක් බවයි මට හැඟෙන්නේ. ඉතිං ඒ නිසා ගැහැනියට නිසි ගෞරවය දෙන සමාජයක් හදන්න, හිතේ බයක් නැතිව දීගෙක යන්න පුළුවන් රටක් බවට අපේ මේ බෙලහීන සමාජය කණපිට පෙරළන්න ඔයාලට පුළුවන් වුණොත් ඒක මහා විශාල ජයග්‍රහණයක්.

අපි නොදකින් කියලා කෙළගහන බටහිරි සංස්කෘතිය අපේ මේ අඳබාල සංස්කෘතියට වඩා ගව්ගාණක් ඉස්සරහින් තියෙන්නේ අන්න ඒ වෙනස නිසා බව ඔයාලට තේරුම් ගියොත් ඒකත් හරි අපූරු දෙයක්.


දිණමින

(ප්‍රබුද්ධි රණසිංහ සංස්කාරක)



Thursday, April 19, 2018

වගාවෙන් ජයගත් උපාදිධාරියා


 රජයේ රැකියා සොයමින් කල් ගත නොකර තමාගේම කියා ගොවිපළක් ආරම්භ කරමින් ජීවිතය ජය ගැනුමට වෙර වීරිය දරන අපේ කාලයේ උපාධිධාරියා උපන්නේ තංගල්ල පළතුඩුව ගමේය. ඔහුගේ මුල්ම පාසල වූයේ තංගල්ල පළතුඩුව විද්‍යාලයය. එම පාසලෙන් සාමාන්‍ය පෙළ දක්වා ඉගෙන ගත් ඔහු ඉන්පසුව උසස් පෙළ දක්වා ඉගෙන ගැනීමට වීරකැටිය රාජපක්ෂ මැදි විදුහලට ඇතුළත් වන ලදී. එහිදී උසස් පෙළ කෘෂි විද්‍යා විෂය ධාරාව හදාරා එහිදී පළමුවරම එම විභාගය සමත් වීමට හැකියාව ලැබූ මොහු ඉන්පසුව රුහුණු විශ්වවිද්‍යාලයේ මාපලාන කෘෂි විද්‍යා පීඨයට වැඩිදුර අධ්‍යාපන කටයුතු සඳහා ඇතුළත් විය. පසුව 2002 වර්ෂයේදී කෘෂිකර්ම විශේෂවේදී උපාධියක් ලබාගෙන විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතයෙන් සමුගත් මේ උපාධිධාරියා රජයේ රැකියාවක් ලැබෙන තුරු නිවෙසට වී නිකරුණේ කාලය ගත කළේ නැත. වැඩ වර්ජන කරන්නට පාරට බැස්සේද නැත. රජයේ රැකියාවක් ලබා ගැනීම සඳහා දේශපාලකයින් සොයා ඔවුන් පසුපස ගියේ ද නැත.

ඔහු උගත් දැනුම උපයෝගී කර ගනිමින් ස්වයං රැකියාවක් ආරම්භ කරමින් තම ජීවන ගමන්මග සැපවත් කර ගන්නට අදිටන් කර ගත්තේය. අද වන විට ඔහුගේ අධිටන මල්ඵල ගැන්වී ඇත. දැනට හතළිස් පස්වන වියේ පසුවන තංගල්ල පළතුඩුවේ පදිංචි ඔහු කේ.එච්.මහින්දය.

රජයේ රැකියා සොයමින් නිකරුණේ කාලය ගත කරමින් සිටින සියලුමදෙනාට මේ උපාධිධාරියාගේ කතාව තුළ සිතන්නට යමක් ඉතිරිව තිබේ. ඒ ඔහුගේ නොපසුබට උත්සාහය තුළ කරන ලද කැප කිරීම තුළින් ඔහු ලබා ගත් ජයග්‍රහණයයි. මේ ඔහුගේ කතාවයි.

''උපාධියක් ගත්ත නිසා රජයේ රැකියාවකටම යන්න ඕන කියලා මම කල්පනා කෙරුවෙ නැහැ. ඇත්තටම මම රජයේ රැකියා ලැබෙනතුරු බල බලා හිටියේ නෑ. විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතයෙන් සමුගත් ගමන්ම මම මුලින්ම රැකියාවක් විදියට කළේ කුකුල් මස් තොග වශයෙන් අරගෙන ගිහිල්ලා වෙළෙඳසල්වලට බෙදා හැරීම. එහෙම ඒ කටයුතු කරගෙන යන අතරතුරේ මම විවාහ වුණා. ඉන්පස්සේ මගේ බිරිය මේ ව්‍යාපාරය කරගෙන යෑමට අකැමැති වුණා.

මගේ බිරියට පත්වීම ලැබුණේ බණ්ඩාරවෙල ප්‍රදේශයට. ඒ නිසා මටත් එයත් එක්ක ඒ පළාතේ පදිංචියට යන්න වුණා. මම බණ්ඩාර‍වෙල බෙරගල ප්‍රදේශයේ වර්ග අඩි 6000ක පමණ පොලිතීන් ගෘහ දෙකක බෙල්පෙපර් කියන මිරිස් වර්ගය හා සලාද, පිපිඤ්ඤාා වගාව සාර්ථකව අවුරුද්දක් පමණ කර ගෙන යාමට හැකිවුණා. දැඩි සුළං තත්වයක් හේතුවෙන් එක් අවස්ථාවක මට ලක්ෂ 50 කට අධික පාඩුවක් සිදුවුණා. වගා ගෘහ දෙකම සම්පූර්ණයෙන්ම විනාශයට පත්වුණා. මේ මුදල් හොයා ගත්තෙත් ඉතාමත් ම අමාරුවෙන්. ඒත් එක පාරටම මේ ඇති වූ විනාශය නිසා මම ඉතා අසරණ තත්වයකට පත්වුණා. මේ නිසා මම මාස හයක් විතර කරන්න දෙයක් නැතිව මොනවා කරනවද කියලා කල්පනා කරමින් හිටියා.

පත්තරේක දැන්වීමක් දාලා තියෙනවා දැක්කා දඹුල්ල පැත්තේ තැනක පේර පැළ විකුණන්න තියෙනවා කියලා. ඒකත් එක්කම මට හොඳ අදහසක් ආවා මම ඉගෙන ගත්ත දේත් එක්ක පේර වගාවක් තංගල්ල පැත්තෙත් කරන්න පුළුවන් කියලා. පේර වගාවෙන් අස්වැන්න මුළු අවුරුද්ද පුරාම ලබාගන්න පුළුවන්කමක් තියෙන බවත් මම දැන ගෙන හිටියා.

මගේ මවුපියන්ගේ උරුමයෙන් ලැබිච්ච අක්කරයක පමණ ඉඩමෙ තියෙන කොහොඹ ගස් ටික මගෙ අක්කගෙ පුතාට විකුණලා මට රුපියල් දෙලක්ෂ පනස් දාහක් ගන්න පුළුවන්කම ලැබුණා. ඒ කොහොඹ ගස් ටික කපපු අක්කරයෙම තමයි මම පේර පැළ ගෙනල්ලා හිටෙව්වෙ. පැළ හිටවලා මාස දෙකක් තුනක් යනකොට මල් පිපෙන්න පටන් ගත්තා. ඒක දැකලා මට ඇති වුණේ පුදුම සතුටක්. මට ඒ තුළින් ලොකු ශක්තියක් ආවා මේ වගාව ඉදිරියටම කරගෙන යන්න ඕන කියලා.

මගේ උත්සාහය නිසා නැවතත් මගේ අතමිට සරු කර ගන්න පුළුවන්කම ලැබුණා. පැළ හිටවලා මාස 5කට පමණ පසුව පේර වගාවෙන් පළමු අස්වැන්න ගන්න හැකි වුණා. ඒ අස්වැන්න කොළඹ මැනිං මාකට් එකට මුලින්ම අරන් ගියේ. පස්සෙ මම මෙහෙම අවුරුදු එකහමාරක් විතර කරගෙන යනකොට මේ පේර ගස්වල හොඳ වර්ධනයක් දුටුවා. ඊට පස්සේ මට හිතුණා මගේ ආදායම තවත් වැඩි කරගන්න මේ පේරගස් මවු ශාක විදියට තියාගෙන පැළ තවානක් ආරම්භ කරන්න ඕන කියලා.

දැන් මම මාස හයකට විතර ඉස්සෙල්ලා ඒ පැළ තවානත් ආරම්භ කෙරුවා. දැන් ඒකේ මේ වෙන කොට මව් ශාකවලින් මුල් අද්දවා සකස්කර ගත් පේර පැළ දහ දාහක විතර පැළ තවානක් තියෙනවා. දැනටමත් පැළ දාහක් විතර මම අලෙවි කරලා තියෙනවා. මේ වෙන කොට අඹ ඇට විසිපන්දාහක් පමණ පැළ තවානක් දාලා ඒ පැළ පැකට්වලට ගනිමින් පවතිනවා.

නමුත් ඊට පස්සෙ මට ආපු ලොකුම ගැටලුව තමයි මේ ගේන අඹ ඇට වල වටේ තියන පොතු සුද්ද කරන්න දන්න කියන අය මේ පළාතේ හිටියේ නැති එක. පස්සේ ගෙන ආපු අඹ ඇට ආපහු ගෙනියන්න සිද්ධ වුණා වැල්ලවාය ප්‍රදේශයට. ඒ ගෙනිහිල්ලා අඹ ඇටයක් රුපියලක මුදලකට සුද්ද කරල තමයි ආපහු මෙහාට ගෙන ආවේ. මේවා ප්‍රවාහනය කරන්න මට මගේ කියලා වාහනයක් තිබුණේ නෑ. මග යන බස් වල දමාගෙන ගිහිල්ලා තමයි මං වැඩ කෙරුවේ. දැන් මගේ මේ ගොවිපළේ කාන්තාවන් පස් දෙනකුටද රැකියා අවස්ථා ලබා දී තිබෙනවා.

මේ සඳහා රජයේ අවධානය යොමු වෙනවා නම් හොඳයි. දැනට මට තිබෙන ලොකුම ගැටලුව තමයි අඹ බද්ධය සඳහා අවශ්‍ය වන ටොම්ජේසි ප්‍රභේදයේ අනුජ (අතු රිකිලි ) ලබා ගැනීමට තැනක් නොමැති වීම. ඒ වගේම කියන්න ඕන මම මේ මුල් අද්දවා පැළ කර ඇති පේර පැළ මිලදී ගැනීම සඳහා රජය මැදිහත් වීමක් සිදුකර හෝ ක්‍රමවේදයක් සකස්කර දෙනවානම් එය අපට ලොකු ශක්තියක් වෙනවා. මගේ ඉදිරි බලාපොරොත්තුව තමයි මේ ගොවිපළ තවදුරටත් දියුණු කරගෙන ඉදිරියටම ගෙනයෑම.

අවසාන වශයෙන් මෙම කටයුතු සාර්ථකව කරගෙන යාම සඳහා මට උදව් උපකාර කළ අය ගැන මතක් කරන්න ඕන. හුංගම බටඅත ගොවිපළේ බීජ සහතික කිරීමේ ස්ථාන භාර නිලධාරී ටී.පී.වීරසේකර එම ගොවිපළේ කෘෂිකර්ම උපදේශක කේ.ඒ.චමින්ද යන මහත්වරුනුත් තංගල්ල කෘෂිකර්ම උපදේශක උදේශ් මහත්මාත් ආදරෙන් සිහිපත් කරන්න ඕන.''

සටහන සහ ඡායාරූප
රෝහණ ආරියරත්න හම්බන්තොට විශේෂ



Sunday, April 8, 2018

මහළු වියේ පාළු මකන්න ස්ව කැමැත්තෙන්ම සිරගෙට යන ජපන් මහල්ලන්


මිනිසා වනාහි සමාජශීලී සත්වයෙකි. වියපත්වීමත් සමගම සිඳී යන ජවය හා වෙනත් බොහෝ කරුණු කාරණා හේතුවෙන් මෙම සමාජශීලී සත්වයා හුදකලා බවට පත්වේ. සමාජශීලී සත්වයා හුදකලා වූ විට එය විඳදරා ගැනීම අපහසුය. අනුන්ගේ අවධානයෙන් ගිලිහී යාම හුදකලා සත්වයා වේදනාවට පත්කරයි. මේ නිසාම වෙනත් පාර්ශ්වයන්ගේ අවධානයට ලක්වීම සඳහා හුදකලා සත්වයා කිරීමට පසුබට නොවෙන දෙයක් නැති තරම් ය. 

සංවාදය සඳහා අසල සිටින්නෙකු බලයෙන් හෝ ඇඳාගැනීමට උත්සහ කිරීම, රෝගී තත්ත්වයක් නැති වුවද රෝගී තත්ත්වයක් ඇති බව පෙන්වීම වැනි දේ මෙවැනි අවස්ථාවල අනුන්ගේ අවධානයට යොමුවීම සඳහා කරනු ලබන උප්පරවැට්ටි ය. ස්වාභාවිකව ම හුදකලාවීම හෝ හුදකලා කරනු ලැබීම දඬුවමකි. නීතිය හමුවේ වැරදිකරුවන් දඬුවමක් ලෙස සිරගත කිරීමෙන් කරනු ලබන්නේ ද, හුදකලා කර පසුතැවිල්ලට පත්කිරීම ය. ස්වභාවිකව හුදකලාවීමට වඩා නීතිය මගින් හුදකලා වීම නොහොත් සිරගත වීම යහපතැයි කිසිවකු කියන්නේ නම්, ස්වභාවිකව හුදකලා වීම කෙතරම් කටුකදැයි සිතාගැනීමට එයම ප‍්‍රමාණවත් ය. 

ජපානයේ වියපත් පරපුර අනුන්ගේ අවධානයට යොමුවී වැඩි සත්කාර ලබාගැනීම සඳහා අලුත්ම ක‍්‍රමවේදයක් දැන් අනුගමනය කරනු ලබන බව ඒ පිළිබඳව කරන ලද සමීක්ෂණයකින් හෙළිවී ඇති බව ජපාන ප‍්‍රවෘත්ති වාර්තා කරයි. 
ලොව වියපත් වූවන් වැඩිම රට ජපානය ලෙස සැලකේ. ජපාන ජනගහණයෙන් සියයට විස්සක් වයස අවුරුදු හැටපහ ඉක්මවූවෝ ය. ජපාන සංස්කෘතියට අනුව වියපත් දෙමාපියන් දරුවන්ගේ රැකවරණය ලැබිය යුතු වුවද, අද ජපානයේ වයස අවුරුදු හැටපහ ඉක්මවූ ලක්ෂ හැටක පිරිසක් ජීවත් වෙන්නේ හුදකලාව ය. 1980 සිට 2015 දක්වා කාලය තුළ ජපානයේ වයස අවුරුදු හැටපහ ඉක්මවූ සංඛ්‍යාව හයගුණයකින් වැඩිවී ඇත. 

ජපානයේ වයස අවුරුදු හැටපහ ඉක්මවා හුදකලාව ජීවත්වෙන පිරිසෙන් ඇතැමෙකු තම මහලු විය සැනසිල්ලේ ගතකිරීම සඳහා තෝරාගෙන ඇත්තේ හිරේ යාම ය. ජීවිතයේ මෙතෙක් නොකරන ලද නීති විරෝධී ක‍්‍රියාවන්ට යොමුවී ජපාන සිපිරිගෙවල් තුළ සිටින වයස අවුරුදු හැටපහ ඉක්මවූ රැඳවියන්ගේ සංඛ්‍යාව තිස්හය දහසකි. මෙයින් බහුතරය කාන්තාවෝ ය. 

හුදකලා බවින් මිදී, මහලු විය වෙනත් අයෙකුගේ රැකවරණය මැද ජීවත්වීම 

සඳහා සිරගත වීමට මාර්ගය ලෙස ජපාන වියපත්වූවෝ තෝරාගෙන ඇත්තේ වෙළෙඳසල්වලින් ආහාරපාන සොරාගැනීම ය. සිපිරිගෙහි තැපීමට සිදුවෙන කාලය දිගුකරගැනීම සඳහා ඇතැමෙකු වඩාත් බරපතළ නීතිවිරෝධී ක‍්‍රියාවන්ට යොමුවෙන බව ද උක්ත සමීක්ෂණ වාර්තාව පෙන්වා දෙයි. 

විවිධ නීති විරෝධී ක‍්‍රියාවන් සම්බන්ධයෙන් සිරගතව සිටින වයස අවුරුදු හැටපහ ඉක්මවූ ජපාන පුරවැසියන්ගෙන් බහුතරය තුළ, දඬුවම ගෙවා නිදහස ලබා ආපසු යාමේ බලාපොරොත්තුවක් ද නැත. ඔවුන් සමග කරන ලද සාකච්ඡාවලදී සියයට හතළිහක ප‍්‍රතිශතයක් පවසා ඇත්තේ යාමට ඒමට තැනක් හෝ රැකවරණය සඳහා කිසිවෙකු හෝ නැති බැවින්, සිපිරිගතව සිටීම වඩාත් සුරක්ෂිත බව ය. 

වියපත් රැඳිවියන්ට ගැළපෙන අයුරින් ජපාන සිපිරිගෙවල් ප‍්‍රතිසංවිධානය දැන් රජය විසින් අරඹා ඇත. මේ අනුව සනීපාරක්ෂක පහසුකම්, වෛද්‍ය ඒකක, සක්මන් මළු පහසුකම් සිපිරිගෙවල් තුළ සැපයීම සඳහා ජපාන රජය ඩොලර් මිලියන සියයක මුදලක් වෙන්කර ඇත. සිපිරිගෙවල සේවයේ යෙදෙන සම්ප‍්‍රදායික ජේලර්වරුන් වෙනුවට සාත්තුසේවක පිරිස් වැඩි කිරීම ද රජයේ නව ව්‍යාපෘතිය යටතේ සිදුවෙනු ඇත. වියපත් ජපාන රැඳිවියන්ගේ සෞඛ්‍ය තත්ත්වය නගාසිටුවීම සඳහා දෛනික ව්‍යායාම ලෙස දිනකට පැය හය බැගින් ඔවුන් ඉතා සැහැල්ලු සේවාවන්හි යෙදවේ. ලොව අපරාධ අඩුම රට ලෙස ගැනෙන්නේ ද ජපානයයි. 

 

 

 

කල්ප ගුරුගේ 
මිලානෝ, ඉතාලිය.