ශිෂ්‍යත්වය

පටවා කළුගලක් සමනලයකුගෙ පිටේ
දෙයි පුහුණුවක් ඉගිලෙන්නට හැටට හැටේ
බසයක් තුළම බත් අහුරක් ඔබා කටේ
ටියුෂන් යද්දි මල් පරවී බිමට වැටේ!

ලොකු පාසලක් ලොකුකම පෙන්වනු පිණිස
හිමි වී ජයෙන් ජය වෙන්නට හෙට දවස
සංසිඳුවන්න මවුපිය සිප්නැණ පවස
පොඩි දරුවන්ගෙ පොර පිටියක් වෙයි නිවෙස!

හැකිනම් දෙසීයම අරගන්නට ලකුණු
දිව රෑ දෙකේ මල්පොඩි හඬවයි පිපුණු
වනපෙත තුරුඋයන් දැක මල්පල පිරුණු
පිට පාරෙන් දුවයි විලසින් වෙඩි වැදුණු

කැල නැත මතකයේවත් නෑ හිත මිතුරු
අරගෙන සරුංගල් නොහදයි උණ පතුරු
අස්වනු විභාගෙන් නෙළුවොත් ලෙස සොඳුරු
පාරක දෙපා නවතිනවද මල් ඇතිරු

අම්මා කෙනෙකු හට කියනා ගුණ වරුණ

දරු සෙනෙහසින් රතු ලේ කිරි බින්දු පෙරා
දෝතට අරන් දෙන රස කිරි මිහිරි පෙරා
දුන් කිරිවලින් ඇග ලේ මස් නහර පුරා
බිහි කළ මවට වඳිනෙමු දිවි තිබෙන තුරා

අම්මා කෙනෙකු හට කියනා ගුණ වරුණ
දරුවන් සැමට සිටිනා ලක් දෙරණ
අම්මා වරුන් ඇත සොද ගුණදම් පුරන
ගෙන් ගෙට බුදුන් ලෙස සිටිනා මිණි පහන

බුදු සසුනටත් තම දරුවන් පූජා කරන
රට ජාතිය රකින්ටත් දරුවන් හරින
සැම නිවසකම අම්මා යන අකුරුව් තුන
නිවසට දෙව් දුවකි අම්මා අග රැජින

ලොව මුදු ගුණය එකතැන කැටිකළ අම්මේ
නිවසට මුනිදුවක් ආදර බර අම්මේ
සසරින් සසර යන විට අපි අම්මේ
නිවන් නිවේවා මතු බුදු වී අම්මා

නත්තල් සීනු

සීනු හඬින් ලොව පිබිදෙනවා සිත්මල් උයන සරු දකිමින් සොඳුරු නදී අත්වැල් බැදෙන ගම දෙගොඩින් පෙරට ඇදී මෙත්මල් පුරන ජන හදවත් බඳුන රිදී නත්තල් වැහි වැටේ උඳුවප් සිසිල දි දී සත් සර සීනු හඬ නත්තල් කුලුනු මත උන් තම තැන තබා සැනසුම සතුට සිත සත් වග යැදුම බැති පුදහර අපරි- මිත අත් කළ වගයි දෙව් මැදුරෙන් පතන සෙත කන් දෙන ගීතිකා පදවැල් මිහිර පෙරී චින් තන රටාවට පුරමින් හිතට දිරී පුන් කලසකින් උතුරා යන සුවඳ කිරී ගෙන් ගෙට වාසනා! නත්තල් ඉසුරු සිරී අතමිට සරු දකින හිරු - සඳු හිනැහීම හිතයට බර අඩුව පොදු ජන සැනසීම මිහි බට දෙවිඳ - පෙම්බර කුමරුනි, සාම අපහට දෙනු මැනවි! නත්තල සැමදාම

පුන් පොහොදා වඳිමු

සාර සැකි කප් ලකක් සරා භවයෙන් භවේ

පුරා පාරමී දම්, පතා බුදු බව ලොවේ

නිරා මිස පී‍්‍රතියක් ලැබු නිවනින් සුවේ

අරා විදුරාසනය සමවතින් බැබළුවේ

සවන රැස් සරණියෙන් දිගන්තය එළි වුණේ

මෙත් දිවැස් දසුන වැද දුක් අඳුර දුරු වූණේ

සිවු සස්, නැණින් දැන සත් වගට යොමු වූණේ

නමා හිස් වඳිමු මුනි වෙසඟ පුන් පොහො දිනේ

සැගව ගිය හිමි රුව

අත්වැල බිදුණු පසු දිවියේ
වියලි පත් තටු අගින් මුදවා
සිදී ගිය දා ගත රැදුණු දිරි
කෙලෙස තනිවම සිටින්නේ

රන් හුයෙන් බැදි සිනිදු කෝමළ
සුරටහ ගොර හැඩි වෙලා අද
සිහි කරමි තුන යම අතීතය
කළ පින් මතක් කර දෙලොවට

කිරි සිදුණා ලැම පිදුව රතු ලේ
උරා බී දරු කැළ සැනසෙනු දැක බලා
සැගව ගිය හිමි රුව දෙනෙත් අසළ
ඇදුණේද උණු කදුළු අද  බොද වෙලා

වියපත් සිතුවිලි

ලොල ලොල ගාන විට දත්ටික නොමැති කට

සෙලවෙයි වාරු නැති අතපය තරගය ට

වල එක පයයි ගොඩ එකකුයි තියෙන මට

කළ යුතු දෙයක් නැත මලගම ළඟය හෙට

ආ මග හරි දිගය යා යුතු මග කෙටිය

ඒ මේ ජීවිතේ නැව පැදවෙන හැටිය

වදිනා තැන හබල විසිරෙන පෙණ කැටිය

තව ටික දුරක් වත් පැදගෙන යනු තොටිය

ගොඩ කරගත් සියලු දේ මහමෙර උසට

වැඩකට ගත නොහැක පය දූවිලි ලෙසට

බිහිරිය දෙකණ නොපෙනෙයි කිසිවක් ඇසට

මේ කුණු කය රැගෙන තව දුර යනු කුමට

මේ මහගෙදර ඇති අන්තිම කුටිය කොනේ

ලණු ඇඳ තමයි අවසානෙට ඉතුරු වුණේ

සෙනෙහස දිනූ අය සිටියත් සතර කොනේ

යා යුතු ගමන තනිවම යා යුතුය අනේ

නොතිර සැප සොයා ඉඳුරන් හට රැවටී

නිතර දුකට පත්වෙන කුණුකය නොවටී

සතර ඇත්ත දැනගෙන දුක කරන කෙටී

අජර අමර නිවනින් සැනසීම වටී

ජීවිත ගමන

ආ මඟ කෙටිය තව යායුතු මඟ        දුරය

බැළු බැළු සියළු තැන ඇත්තේ අවහිරය

අප යන මේ ගමන මරණින් කෙළ   වරය

එය තව උපතකට සසරෙහි බිහි දොරය

දුක සැප ජය පරාජය උණු කඳුළු           සිනා

හමුවී නතර වූවත් ලොව බොහොම  දෙනා

සමබර ගතිය හඳුනන වෙර තිබෙන කෙනා

නියමිත ගමන යන්නට හුරු පුරුදු       වුණා

හිසමත තබාගෙන ඉසිලිය නොහැකි බරක්

යන්නට තිබෙන්නේ නොසිතුව තරම   දුරක්

කවදා දකිනු හැකිදැයි නොම දකිමු තෙරක්

එනමුදු ගමන යායුතුවෙයි රැගෙන    වෙරක්

තණඅග රැඳුනු පිනිබිඳු හිරු එළිය                     දැක

නැතිවන අයුරු දිවියට සම කෙරිය                  හැක

නොසිතුව නොම පැතුම සුළු මොහොතකදි එක

ජීවිත ගමන කෙළවරවෙයි ගෙනෙන                  දුක

ගැහැනිය

විරුවන්, කලා කරුවන්, විදුවන්                රැසට
ජීවය ලබා දී, නැති අයුරින්                           නිවට
ලේ කිරි කර පොවන සවිබල              වඩනුවට
ගැහැනිය සදාතන සඳ මඬලයි              ලොවට

සෙනෙහස සදාතනිකව හද කුටිය           තුළ
උතුරන, ඒ මඟින් සිත් මල් පුබුදු                කළ
ඇති මහ බලය ‘අම්මා’ යන අකුරු            වල
කිසිදා කිසිවකුට නොම කළ හැකි ය      මිල

ගැහැනිය දෙවැනි තැනකට ලා         සලකන්න
නොහැකි ය කිසිවෙකුට මේ ලොව තුළ ඉන්න
ඒ මහ සවිය රැකගෙන පෙරටම              යන්න
අදිටන් කරමු එකතුව ලෙස                සුපසන්න

රැවුළට ගෙතූ කවි

නෑඹුල් රැවුළ එන කඩිසර මදි හන්දා
ගෙන ගිනිකූරු දැළි රැවුළේ උඩ ඇන්දා
ගැටවර වියේ ලැදි රැවුළට ඇයි මන්දා
ඇතිදා වහ කදුරු වගෙ නැති දා ඇන්දා

අබරණයක් වෙලා අද මුහුණට රැවුළ
ගාමිණි අබා වළගම්බා වැනි රැවුළ
ඉසිවර තවුස් වෙස් ගත් තව උන් රැවුළ
ජූතක බමුණු ලෙස නිකටේ දිගු රැවුළ

සිහිනිව ගිනිකූරු කට් නම් තැබු රැවුළ
දෙපසේ මුව සපත්තුවෙ හැඩ ගත් රැවුළ
තොළ මැද මදක් තැබු සමනල් කට් රැවුළ
තේජස් ලෙසට කරකැවු අංකුටු රැවුළ

බෑවත් නොබෑවත් හැමදා එන රැවුළ
මූසල බවක් කියවෙයි නැති උන් රැවුළ
කළු කෙස් පැහෙන තුරු හැඩ ගන්වන රැවුළ
කිසිදා යළි නොඑන බෙහෙතක් නැති රැවුළ

      

ආගම

කෝවිල බිඳදා පන්සල හැදුනට

බුදුරැස් නැත එහි විහිදෙන්නේ

පන්සල බිඳදා කෝවිල හැදුවත්

නැත දෙවියෝ එහි වැඩ ඉන්නේ

ආගම් නාමෙන් රැවටුණු මිනිසුනි

මුලා නොවී ඇස් ඇරපන්නේ

සාමය සමඟිය ඇති තැන පමණයි

දෙවිවරු බුදුවරු වැඩ ඉන්නේ

බුදුන් පුදන්නට මල් සුපිපෙනවා

දෙව් මැදුරේ මිදුලේ මල් පඳුරේ

සත සිත නිවෙනා බණක් ඇසේවා

සිව් සත සනහා මිනිසුන්ගේ

තත්ත්වය

තත්ත්වය රැකිය යුතු බව හැම තැනම කියයි අපමණ වෙහෙස ගෙන රැකුමට කරුණු සොයයි එය රකිනවා නම් කිසිවෙක් නොමඟ නොයයි නැති තත්ත්වයක් ගෙන සමහරු ඉහළ ගියයි යුතුකම ගුණදහම දිවියට වැද ගත්වේ පොදුජන මෙහෙය සලකන වැඩ අග පත්වේ නිවැරදි ගමන් මඟ ගිය හොත් රස වත්වේ රැකෙනව නියති හිත හොඳ පිරිසගෙ තත්ත්වේ

නුඹ නැති ළමා දිනයක් කුමට ද?

කුස්සියෙ වැල් පොටේ දුම් කෑ සුදු ගවුම

ඉකිබිඳ හඩයි දැනිලා ඔබ නැති අරුම

තනිවුණ පොත් මිටිය මුල්ලක ඇත තවම

හීනෙන් පෙනෙනවාද? නංගියෙ මේ සැවොම

බෝ වසරක් පිරෙයි නුඹ ගොස් බංගලාව ට

කුස්සියෙ වලං ගොඩ හිනැහෙයි ඔච්චම ට

දැලිකුණු ගත දරන් නුඹ වැඩ කරන විට

සුදු මුදු දෑත රිදුණි ද? කරගැටවල ට

සියොතුන් ගී ගයයි දොරකඩ ඇටඹ ගසේ

වනමල් හිනැහුනා අවිහිංසකව මෙසේ

මෙහෙකාරියක් විලසින් දිවි ගෙවන මෙසේ

නුඹ නැති ළමා දින අපි සමරමුද? කෙසේ

මුකුලිත වේය අකලට මේ මල් කැකුළු

නැත වියැකුණේ ලක් මවගේ දුක් කඳුළු

මුදවා ඔවුන් බැඳ ඇති යදමින් එකළු

එළඹුන ළමා දින වගුරමු තුටු කඳුළු

තනිකම

වදා දූ පුතුන් කැළ
හදා උස් මහත් කර
කල වයස පැමිණි කල
දීග දී සියලු දෙන

බලා මුනුබුරන් කැළ
විසිර ගිය කැදලි වෙත

තනි වුනෙමි මහගෙදර
ඔබෙ පියතුමා සමඟ

මහළු වී දිරා ගිය කය
පැමිණියා යන්න අවසන
ඔහු මගෙන් වෙන්වුණේ
යළිත් නොඑන ලෙසට

නිදන විට රෑ කලට
යහන වෙත යැවෙන විට
නෙත ගැටෙන රුවයි ඔබෙ
ඇත්තෙ තනිකමට අද

පෑන

ලියන අයට නිතර ම සෙනෙහස පාන
සොයන පිරිස ඇදකුද හොඳ නැති මූන
වියන යට ගියත් හැකිවන ලෙඩ දාන
කියන තරම් හොඳ නැත අතරැදි පෑන

පරිහරණය කරයි ඇති අය දෙගාතය
පිරිසිදු වුණත් එම අයගේ අතීතය
කිරි බදුනකට ගොම වැටුණම අනාතය
හරි යට පෑන ඒ වාගෙම සනාතය

නිල් රතු මෙන් ම කළු යනුවෙන් ඇති පාට
සිල් රෙද්දක් ඇඳන් වාගේ හිටියාට
ඇල්මක් නිතර දක්වන පොදු මිනිසාට
ගල් ගැහු වැනිය මෙය දෙබෙරෙට හැමදාම

හැමටම පිහිටවන දිව රැය දින ගානේ
මේ වැනි සම්පතකි දූ දරුනට ඕනේ
නම ගම ලියා ලිපි ලිව්වොත් රතු පෑනේ
එය යමි කෙනෙකුගේ විය හැක අවසානේ

යුද්දෙට නැති කඩුව කොස් කොටන්නද

වාගෙ කියල සිතුවොත් වෙයි නොකැපිල්ල

ඇති උවමනාවට පමණක් යොදන විට

පෑනෙ අගය තේර්යි අපි හැමෝටම

පෑන නුහුරු වන විට සමහර අයට

ගහනව කනා අත්සන ඒ වෙනුවටම

උගත මනා ශිලපය මතු රැකෙන්නට

පෑන් බොහෝ උපයෝගිය අප සැමට

යුද්දෙට නැති කඩුව කොස් කොටන්නද

පෑනේ බලයෙන් ජනතාවකට කළ හැකි බොහෝ දේ වෙයි. සමාජයක් ඥානවන්ත පිරිසක් බවට පත් කිරීමට අමතරව පෑනෙන් ලැබෙන අදහස්වලින් කඩුවෙන් කෙරෙන යුද්ධකට වඩා ඇති ප්‍රබල බලපෑමක් සමාජය වෙත කළ හැකිය. සිතට නැගෙන තවත් අදහසකි. එනම් නූතන තාක්‍ෂණයේ අති දියුණු අඩියකට පත් වී වර්තමාන ලෝකය  පරිගණක භාවිතය අතින් ඉතා දුර ගමනක් ගොස් ඇත. එසේ නම් ‘කඩුවට වඩා පරිගණකය ප්‍රබලය’ යන අදහස උක්ත ප්‍රස්තාව පිරුළට ආදේශ කෙරෙන යුගයක් දැනටම උදා වී ඇද්දැයි අපට 

සිතේ.