සමරමු කුලී නිදහස

කෑම එක Free බෝතලය  Free    
පාට කොඩි දී දිනය ඔබෙ කී
දවසෙ කුලියත් දී
මැති ඇමති එක්ව කා බී
පායපන් හිරු කී
හෙට දිනත් සරු වෙයි  කී
කියා නැටුවත් වෙහෙසී
මුළාවකටම තවත් යට වී
වසර හැට නවයක් ගත වී
සමරමු කො අපි කී
එකෙක් නෑ ගැති වී
නගන්නට යළි රට එක් වී
මඩිය තර කරතී
උනුන් හොද හැට්  කා බී
පිට රටට ගැති වී
සිහල ගැති අමතක  වී
සියලු දේ විකින
රටම උකසට විකිනී
හෙට දිනක දියුණූ
රටක නෑ දකිනූ
සැම කල්හිම අසමූ
උන්ගෙ වැදි බන පමනක්ම ඇසුනූ.

කුළ ගෙට යනතුරු දියනියකට හෙටක්

වැලි පොල් කටු ගෙන 

මිදුලේ තනියම 

බත් ඉව්වා නුඹ 

මවක වෙලා

බෝනික්කා ගෙන 

වෙද ගෙදරට 

හඬමින් දිව්වා 

පියකු වෙලා

කෝටුව අරගෙන 

කවි ගී කිව්වා 

තනියම ටීචර් 

කෙනකු වෙලා

සුරතල් දෝණිය 

අපටත් නොදැනීම 

අද මහ ලොකු 

ගැහැණියක වෙලා

නුඹේ යොවුන් සිත 

පාට සිහිනවල 

රහසින් වත් නැත 

සැරි සැරුවේ

සුවඳට දිව එන 

මත් බමරුන් දෙස 

නුඹ නැහැ 

හොරැහින් වත් බැලුවේ

දොසක් අහන්නට 

දෙමවුපියන් හට 

දුවේ ඉඩක් නැහැ 

නුඹ තැබුවේ

කිරුළක් නැතුවත් 

නුඹ හින්දා මම 

රැජිනක් වූවා අද

ගැහැනුන්ගේ කඳුළු

ගැහැනුන්ගේ නෙතගින් ද 

සිතැගින් ද

රිදවා රිදවා ගලන ඒ

උණුසුම් කඳුළැලි

සිව් දිගින් ගලා ඇවිදින් 

ලෝකයම උතුරා යන දාක

ඒ උණුහුම් කඳුළු අතර ම

ඒවාට් ඉගිද බිගිද දුන්

කෲර මිනිසුන් ගිලී යනවිට

සියල්ල සිදුවී හමාරය

ගැහැනියකගෙ හිතක උනන

 කඳුළු බිංදුවක වගතුග

කවියක් කොට ලියා තබමි 

ඇහැ ගැටුණොත් කියවනු මැන

ලොව දහසක් පතිනියනට 

ඇහෙනවාද මගෙ මේ හඩ

ඒ කවියේ අකුරු අතර 

ඔබෙ කඳුළත් ඇති බලන්න

අරුමැති සාදයක්

එගොඩ වත්තෙ බංගලාවෙ

ලොකු හාමුගෙ

උපන් දිනේ සාදෙ අදලු

වත්ත වටේට ම දල්වා

පාට පාට විදුලි බුබුළු

බලන් නඟේ

නුඹ කවදාවත් දැක නැති

මේ විසිතුරු

ලොකු කුඩ සිටුවා තැන තැන

මේස රවුමෙ පුටු තියාන

ගනිමින් මධුවිත ටික ටික

දුම් දමනා රසමසවුළු

බලපන් බුදිනා අරුමය

නාභිය පෙන්වා ඇදගෙන

ඇඟට හිරට කොටට ඩෙනිම්

තවරා වත්සුනු සියොලඟ

පැද්දෙන පෙරළෙන කාලේ

රැඟුම් රඟදෙන අරුමය...

සඳත් බැස යනව හිමිහිට

කාලය ගිය හැටි නොදැනි ව

අන්දර වැට මුල්ලෙ ඉඳන්

බැලුවා ඇති ඔය විගඩම්

උදෙන් පිසූ

බත් ඩිඟිත්ත

පිළුනු ගැහෙන්නට කලියෙන්

කන්නට විගැහින් අපි යමු

නඟේ අපේ

පැල් කොටේට...

සුනාමියට වසර 12 යි

ගැඹුරු සත්සර පතුල බිදලා
ඇබරි ඇබරී වියරු රළ පෙල
මුහුද මහ මැද දෙදරවාලා
බුර බුරා නැගි කුරිරු රළ පෙල

වෙරළ සම්පත ගිලා ගත්තේ
මිනිස් ජීවිත දසදහස් ගනනින්
නිවෙස් සුණු විසුණු කරමින්
සියලු හිමිකම් නසා දමලා

දුවපු මහ දන මනන් අතරේ
මහළු ගැබ්බර අබල දුබල අයද
හැති දමා පරදුවට තබලා
දිව්වෙ තම දිවි රැකුමටා

නිමාවුනි රළ බිදුනු පෙම හා
මහ පොළොව දෙවනත් කරාලා
ශේශවූ වේ කැබලි පමනකි
ගලින් ඉදිවුන මාලිගා

වැඩිහිටි නිවාසේ සිට පුතුට ලියමි

මිරිවැඩි නොහදුනන පා යුග ගෙවෙන තුරා

කරගැට මල් පිපී දෑතම ගෙවෙන තුරා

සරසවි උපාධිය නුඹ වෙත වඩින තුරා

ඩාදිය වැගිරුවෙමි ගත සවි තිබෙන තුරා

නිළ දරුවෙකු වෙලා වගකිව යුතු තැනක

නිළ රිය අරන් යන නුඹ විලසින රජෙක

පල ලැබු නිසා එදවස දුටු සිහිනෙක

ගැලවුම් කරුයි සිතුනා නුඹ පෙර පිනක

කාළය දෙපා අතරින් රිසි ලෙස ගැලුවා

සීදේවියක නුඹෙ පතිනිය වී ආවා

වාසල නුඹේ පිය හට නුසුදුසු වූවා

මා අමතකව ලොව උඩු යටිකුරු වූවා

මා වැනි පියවරුන් තව හිස් අහස බලා

පසුවෙති අසරනව මෙහ උකටලී වෙලා

අහරක් අවැසි නැති තරමට රිදුම් වෙලා

කුසගිනි මකයි උතුරන දුක් කදුළු වෙලා

නුඹෙ ගෙයි කැකුළු මල් පැහැ මම නොදනී

මුව පොව්වන්ගෙ දග සිහිනෙන් දකින්නෙමි

හෙට එයි මහළු විය එය සිහි කරන්නෙමි

මේ දුක නොවේවා නුඹ හට පතන්නෙමි  

ජීවිතය

අරුණළු ව

ගිනිදළු ව

මළහිරු ව

හැලඹරින් බැස යද්දි දිවයුරු

තුරු මැදින් සෙල වෙමින්

පෑළදොරින් ගෙට ඇදෙයි

ගන අඳුර

දිවි මගේ පියවරක්

නිමා කොට එකළාව

හිත මිතුරු දෑත් මත

දෙන ඇතුළේ උඩුකුරුව

කෙනෙක් අවසන් ගමන්

යන අයුරු මට කියයි

හඬ හඬා දුරින් දුර

මැකී යන මළ බෙරය

දොරකඩින් පටන්ගෙන

පෙනෙන මානයෙ දිවෙන

කොඩි බැඳපු සුදු කෝටු

තැනින් තැන මග දෙපස

විසිර ගිය ගොක් රෑන්

ගේ මිදුල අඳුරු කළ

ආවරණ සුදු රෙද්ද

පිරුවටෙන් වැසී ගිය

පේළි කළ හිස් අසූන්

කාන්සිය පාළු බව

හුදෙකලාවෙන් වෙලුණු

මගේ හද තනි කරන්

කියා දෙන හැටි අගෙයි

තථාගත හිමි දෙසූ

ඒ ගැඹුරු දහම් පද

එළිවේවී රෑ වෙවී

රෑ වෙවී එළි වෙවී

නොනැවතී ගෙවී යන

නිමක් නැති දින අතර

දවසක් ද ජීවිතය

කඩදහි ඔරු - ( සාර භූමියේ අතීතය සුන්දරය )

අපේ අතීතයෙ පුංචි දවස්වල වැහි කාලෙට එන පොඩි දිය පාරේ නුඹයි මායි බැස වතුර කඩිත්තේ මතකයි කඩදහි ඔරු පා කෙරුවා යන්නෙ ටික දුරයි ඔරුවෙ දිය පිරෙයි කොළයත් දියවෙයි වතුරට බිලි වෙයි නුඹේ පුංචි නිල් නෙත් යුග අතරින් දුටුවොත් ගිලිහෙන කඳුළක් දිය මත යළිත් හැදුවොතින් කඩදහි ඔරුවක් සිනා මල් පිපෙයි නුෙඕ ලවන් මැද පති කුලයට ගිය නුඹ අද ගම නැත දොළ පාරෙද දිය වියළී ගොස් ඇත මගෙ කඳුළු කැට කොපමණ හැලුණත් වියළී ගිය දොළ ඉපදීමක් නැත ගිලුන ඔරු හැමත් දිරාපත්ව ගොස් මා පමණක් මෙහි දැන් ඉතිරිව ඇත

ටෙලිවිෂණී!

දිනෙන් දින
තරුණවනටෙලිවිෂණී
අදහාගන්න බැරි සුන්දරී පුංචි ම සන්දියේ ගලිවරුත් මට පෙන්නුවා හා හා හරි හාව - වාගෙ මමත් උඩ පැන්නා නිරාහාරව ව සිටි රෑක එබී අල්ලපු ගෙදරට උඹ දෙස බැලූ මගෙ පොඩි දවස සුන්දර ම හිරු මඬල වී මට රැගෙන ආ මල්ගුඩි දවස මට තාම මතකය කල් ගෙවී නයිට්‍රයිඩර් ප්‍රේමයක් මට පෙන්නුවා එදා සිට මගේ හිත හැම රෑම පැන්නුවා කළු සුදු අතරමැද අලුපාට අතීතය දෙබෑවුණු එක රෑක වර්ණවත් නුඹෙ මුහුණ දැක ගන්න වැසූවෙමි පාඩම් පොත මහ රෑ එකොළහට
ඇවිදින් මැද සාලයට උණා දැමුවෙමි නුඹේ සළුපට අනුරාග ගිනි සිළුව වෛවර්ණ රූ සපුව නාභියත් වටකරන් නාගයෙක් පච්චයක පයෝධර වට පවා
සර්පයන් ඔතාගෙන බැලුවා ය මා දෙස ගොදුරක් දුටු කලෙක ළංවන හැපිනියක ලෙස සුරතින් ගිලිහුණාදුරස්ථ පාලකය බිම වැටි කුඩු වුණා
යෞවනයෙ ඉදිරිපිට...

කවි සිතුවම් පුබුදනා රාත්‍රිය

සුමුදු මුදු වළා අතරින්

පුන්සද එබෙනා

බැබිල මල් සදිසි 

තරු පොඩිති අහසෙ දිලෙනා

කැකුළු මල් ඕවිල්ලෙ

සිගිති පිනි බිදු නිදන රාත්‍රිය

නෙක නාද රටාවෙන්

රැහැයි පළගැටි ගායනා

සුමුදු සේපාලිකා කඩුපුල්ද

මුදු සුවද මුදා සුළගට

නෙත් හරින 

තුරුලතා නැලවෙමින් මද පවනෙ

කවි සිතුවම් පුබුදනා රාත්‍රිය

බලන්න නිමේශයකට

කොතරම් සුන්ද

වෙනස

ගමට කලින් හිරු වැඩියට

මොළවන්නට ලිපක් කොහිද.....

ළඳු දෙණිවල ඇවිද ගිහින්

මිටි බඳින්න දර කොයින්ද.....

රටා තියල අමදින්නට

වැලි මිදුලක් මෙහෙ කොයින්ද

නිල් තණකොළ හැඩට වවපු

සිමෙන්ති බිම හතර වටේ

වෙරළු දං හිඹුටු මෙහෙ නෑ

බෙහෙතකටත් හොයා ගන්න

ගෙදර යන ගමන් ගන්නට

ගහෙන් කැඩුව නැවුම් ඒවා

දිය පාරේ තිත්ත පැටවු

උඩ පැන පැන නටන්නෙ නෑ

ගේ ඇතුළෙ ම මහා පොකුණු

ගෝල්ඩ් ෆිෂ්ලා, සින්දු කියන

දෙ ඇස් පොවන හැම මානෙම

විසල් පවුරු අහස උසට

පීදෙන නිල් කෙත්වතු නැහැ

නිල් අහසට සිනා සලන

හමන සුළඟ සිහිලක් නෑ

ගිනි ගත් හිත් නිවාලන්ට

ගමේ පැලට වැඩිය සැපක්

මෙහි තියේද සොයා ගන්න

සාමා අමර නයනා සමග එක් වූ සල් ගස

මග තොටදී අද සාමා හමු විය

ඇය ගුරුතුමියක් ඉස්කෝලේ

අමරත් බැදලලු පුතෙක් ඉන්නවලු

ඇය කී පසුවයි දැන ගත්තේ

අපි දුට් සල් ගස කපා දමාලූ

මුළු පරිසරයම එහි වෙන්සලු දැන්

දරා ගන්න බැරි ඒ ශෝකෙන් සිටි

නයනා සමුගත්තලු රහසේ

සල් ගස නයනා සාමා සිහි වී

මගේ හදත් සැලුනා රහසේ

කවදත අමතක නොවෙනා කාලෙක

සුන්දර මතක තිබ්බා අප හට

ආයෙත් යන්නට ඇත්නම් පාසල්

හිත මගෙ කියනව මට ඇසුනා

එකේ ප0තියේ ඒ පිටු අතරේ

ආයෙහ්ට් මගෙ හිත ඇදිල ගියා

කදුළු මිළ කළ හැකි නම්

කඳුළු මිල කළ හැකි නම්
බෝ පෝසත් ය අද මම්
තැවුල් විකිණිය හැකි නම්
සත් මහල් මත හිඳිමි අද මම්

සිනා සල්පිල් ඇති කළ
කවුරු ගොඩවෙද කනස්සලු පිල
සතුටු විදුලිය බල බල
කවුරු තපිතිද තැවුල් ගිනි මැල

ඇතිරිලි මත සුමට
නිදන සිහිනය දකින දනහට
ඇවිටිලි කොට කුමට
අකමැතිය ගොඩවෙන්න පැදුරට

දෑවැදි පහුරු පිට
නැග දන ඇදෙති එගොඩට
මට මිල නැති කලට
කවුරු කරති ද මෙමා එගොඩට

මහල්ලා සහ සැඳෑව

ගේ පුරා රජයයි
නිහඬතාවය පාළුව
දුබල එළියකි කුප්පිය
සක්මන් කරයි තනිකම

ගියේ ඈ කොතැන ද
ආයෙත් එයිද කිසි දින
ගෙවී ගිය ඈ සමගින්
අතීතය විසිතුරු ද කොතරම්

බත් ඉදෙන සුවඳකි ගෙතුලේ
මිදුලේ වැලේ රෙදි කඩ
පොල් අතු හැඩේ සුදු වැලි
සවස් යාමය සුවයකි

පවුල් වී දුරබැහැරට
නික්ම ගිය දූ දරුවන්
දෙදෙනා පැලේ එක්වී
ගෙවූ දිවි සුවපත් ද කොතරම්

ඇය නැත ඇගේ සුවඳයි
සැඳෑ සුළඟේ එන්නේ
වැල් ඇඳ තනි රකී මට
කඳුළ පාළුව සමඟින්

නූතන ජීවක වෙදදුරන්

”ඉඳගන්න”.

”හිටගන්න”.

”ප්‍රෙෂර් අද වැඩිවගේ.”

”බෙහෙත් වැඩිකර බලමු.”

”එහා ෆාමසියෙන් ගන්න.”

”එන මාසේ මුල ආයෙ.”

”සුළු ගාණක් මගේ

ගාස්තුව වැඩි වෙලා.”

මේ බෙහෙත් ටික බීල

ඇවිත් මා හමු වන්න

වෙනසක් නෑ වගේනම්

ආයේ වෙනසක් කරමු

”ඊළඟ නොම්මරෙ එන්න.”

වැස්ස....

මේ කුළු අහසට වඩින්න
 විදුලිය රේඛා ඇදෙන්න 
හීගතු සුළඟක් ඇවිදින් 
හෙමිහිට ගතවට වෙලෙන්න

 රෙදි වේලල අරන් තියා 
අම්මා දර, දිය, වී ටික. 
සේරෝමත් ගෙට අරගන 
අගු පිලේම බල ඉන්නෙ 

 ගොළු වී ගිය විහඟ ගීත 
යළි අපෙ සවනට ඇසෙන්න 
තුරුළිය නව දලු මල් ලා 
පරිසරයම හැඩ කරන්න 

 ඇළ,දොළ ගංගා ගලන්න 
වතුපිටි සරුසාර වෙන්න 
සිවුපා සතුනට දිය බී 
සතුටින් එහෙ මෙහෙ සරන්න 

 මින් රළ සතුටින් දියඹේ 
පීනායන යුරු බලන්න 
වියළී ඉරි තැළුණ බිමෙන් 
ළා නිල් තණපත් නැගෙන්න 

 පෙම්වත් වැස්සක් වසින්න 
හනි හනිකට හනි හනිකට

මම නුඹේ පියා ය

 

මහලු වුව ජීවිතය?

අය කොටස පරදවා

වැය කොටස හිස ඔසවා

දූගේ ටියුෂන්වලට

පුතුගේ පාසල් වියදමට...
 

යහමින් කුස පුරවා ද?

කසී සළු ඇඟ දවටා ද?
 

ණයකරුගේ ගිණුම් පොතට

පඩි පත ම යට වෙලා...

කුලී වැඩ කොටස

අත පයට පවරලා...

පුතුනි, මම නුඹේ පියා ය

දැන් ඉතින් මහලු වී

අතපයට වාරුවක් නොමැති ව

තව ම හරි හරියට

මහා පොළවට ඔට්ටු වෙමි...
 

නුඹලා;

වැඩි වැඩිහිටියන් ව

ජීවිතය ගැටගසන තුරු

කසාවත

පුංචි සන්දියෙ දුවල පැනලා

ලන්ද බඩවැටියේ

ගඩා ගෙඩි කා ඇවිද නැටූ හැටි

ඕවිටක් ගානේ,

කුරුලු ගීයට බටනළා හඬ

මුසුකළා මම ආදරෙන්

ඇරී පාසල් සවස් යාමයෙ

ගත කලා සෙල්ලමෙන් නිතරම,

පුංචි සිවුරෙන් දෙවුර වහගෙන

බෝ සෙවණ යට භාවනාවේ

යෙදී උන්නත් මගේ  අම්මේ

ඒව සිහිවෙන විට දුකයි ,

සෙල්ලමට සිත දුව ගියත් මගෙ

එහෙත් මගෙ දුක තුනී වෙනවා

හතර වරිගෙ ම නිවන් දක්නා

බවක් එදා අම්මා කී නිසා.

එකම අරමුණක්...

මා රැකියාවට ගොසින්

ආපසු එනතුරා

නුඹ බලා සිටියා එදා

නුඹෙ පුංචි සන්දියේ

මා කිසිවක් ගෙන එතැයි

අපේක්ෂාවෙන්...

එලෙසින් ම

නුඹ එනතුරා

මමද බලා සිටින්නෙමි මෙදා

මගෙ සැඳෑ දිවියේ

නුඹ සුවෙන් එතැයි යන

ගැහැනුන්ගේ කඳුළු

ගැහැනුන්ගේ

නෙත’ගින් ද සිතැ’ගින් ද

රිදවා රිදවා ගලන ඒ

උණුසුම් කඳුළැලි...

සිව් දිගින් ගලා ඇවිදින්

ලෝකය ම උතුරා යන දාක...

ඒ උණුහුම් කඳුළු අතර ම

ඒවාට ඉඟිද බිඟිද දුන්

ඒ කෘර මිනිසුන් ම

ගිලී යන විට

සියල්ලසිදු වී

හමාර ය


************