කදුළු මිළ කළ හැකි නම්

කඳුළු මිල කළ හැකි නම්
බෝ පෝසත් ය අද මම්
තැවුල් විකිණිය හැකි නම්
සත් මහල් මත හිඳිමි අද මම්

සිනා සල්පිල් ඇති කළ
කවුරු ගොඩවෙද කනස්සලු පිල
සතුටු විදුලිය බල බල
කවුරු තපිතිද තැවුල් ගිනි මැල

ඇතිරිලි මත සුමට
නිදන සිහිනය දකින දනහට
ඇවිටිලි කොට කුමට
අකමැතිය ගොඩවෙන්න පැදුරට

දෑවැදි පහුරු පිට
නැග දන ඇදෙති එගොඩට
මට මිල නැති කලට
කවුරු කරති ද මෙමා එගොඩට

පියවරෙන් පියවර

පෙර දිගින් සිනාසෙන වෙලාවට                  දිනින්දා
මව්-පියන්ගේ හිසේ රන් ඔටුනු                     පලන්දා
මවගෙ කුසතල වකුටුවී සිටිය                     කලින්දා
දස මසක ඇවෑමෙන් ලොව දකී                  බිලින්දා

දෙමව්පිය රැකවලේ ළමාවිය ගෙවෙන              තුරු
මනස මෙහෙයා සොයයි තුරුණු විය නමැති  හිරු
හොඳ නරක දෙකෙන් එක පැත්තකට වෙලා හුරු
පියාපත් ලැබුණ ලෙස ඉගිල්ළෙයි සිතැ’ගි          යුරු

පවුල් දිවියට එළඹ මව් පියන්ගෙන්                        මිදී
සිහින ලෝකය පුරා සොයයි මසුරන්              පොදී
ගෙවල් දොරවල් හදා සුර සැපට පෙම්                 බදී
අවුල් වුණහොත් දිවිය නුදුටු දෙවියන්                  වදී

අතීතය මෙනෙහි කර දෙතුන්වර                හුහුල්ලා
දෝංකාරය නිසා සවන් යුග                            අගුල්ලා
ඇද වැටෙන හැටි දකින තටු සිඳුන            කුරුල්ලා
සුසුම් නල වැල් දිගේ පියමනී                          මහල්ලා

අයං වස්සාන කාලෝ

හිරිකඩ පොදැලි නළ රැළි සුව සිසිල         ගෙන

දිරි බල වඩද්දි’ මිහිලිය දෙසට                      පැන

කිරිවැද පලබරින් තුරුලිය                     පුබුදුවන

සිරිබර “වස්සමයෙ” දිනු පින බලනු            මැන

දින දින බෝධි පූජා පන්සලෙහි                   ගමේ

බණ පිරිතෙහි බෙළෙන් හද දොස අඳුර    නිමේ

පින මහිමය “කටිනයෙහි” ‘වස්’ එළඹි      සමේ

ගෙන දී සසර කෙළවර මොක් සුවඳ         හැමේ

සීතල සුළං රැල් පැන එන                 අරුණෝදේ

හේවිසි, දවුල්, හොරණෑ, රාවය                    වීදේ

සාමෙන් පිබිද හැර දා සැම මත                බේදේ

චීවර වඩම්මන පෙර හැරටම                     ඈඳේ

මොක් සුව දෙන “කඨින” දා ගම හතර දෙසින්

එක්වෙති සහය දී සැම, පන්සලට        ගොසින්

නික්මී සක්දෙවින් බණ දම් අසනු             රිසින්

සක්මන් කරයි පැන බොදු උවසුවකු     වෙසින්

මහල්ලා සහ සැඳෑව

ගේ පුරා රජයයි
නිහඬතාවය පාළුව
දුබල එළියකි කුප්පිය
සක්මන් කරයි තනිකම

ගියේ ඈ කොතැන ද
ආයෙත් එයිද කිසි දින
ගෙවී ගිය ඈ සමගින්
අතීතය විසිතුරු ද කොතරම්

බත් ඉදෙන සුවඳකි ගෙතුලේ
මිදුලේ වැලේ රෙදි කඩ
පොල් අතු හැඩේ සුදු වැලි
සවස් යාමය සුවයකි

පවුල් වී දුරබැහැරට
නික්ම ගිය දූ දරුවන්
දෙදෙනා පැලේ එක්වී
ගෙවූ දිවි සුවපත් ද කොතරම්

ඇය නැත ඇගේ සුවඳයි
සැඳෑ සුළඟේ එන්නේ
වැල් ඇඳ තනි රකී මට
කඳුළ පාළුව සමඟින්

නූතන ජීවක වෙදදුරන්

”ඉඳගන්න”.

”හිටගන්න”.

”ප්‍රෙෂර් අද වැඩිවගේ.”

”බෙහෙත් වැඩිකර බලමු.”

”එහා ෆාමසියෙන් ගන්න.”

”එන මාසේ මුල ආයෙ.”

”සුළු ගාණක් මගේ

ගාස්තුව වැඩි වෙලා.”

මේ බෙහෙත් ටික බීල

ඇවිත් මා හමු වන්න

වෙනසක් නෑ වගේනම්

ආයේ වෙනසක් කරමු

”ඊළඟ නොම්මරෙ එන්න.”