රැවුළට ගෙතූ කවි

නෑඹුල් රැවුළ එන කඩිසර මදි හන්දා
ගෙන ගිනිකූරු දැළි රැවුළේ උඩ ඇන්දා
ගැටවර වියේ ලැදි රැවුළට ඇයි මන්දා
ඇතිදා වහ කදුරු වගෙ නැති දා ඇන්දා

අබරණයක් වෙලා අද මුහුණට රැවුළ
ගාමිණි අබා වළගම්බා වැනි රැවුළ
ඉසිවර තවුස් වෙස් ගත් තව උන් රැවුළ
ජූතක බමුණු ලෙස නිකටේ දිගු රැවුළ

සිහිනිව ගිනිකූරු කට් නම් තැබු රැවුළ
දෙපසේ මුව සපත්තුවෙ හැඩ ගත් රැවුළ
තොළ මැද මදක් තැබු සමනල් කට් රැවුළ
තේජස් ලෙසට කරකැවු අංකුටු රැවුළ

බෑවත් නොබෑවත් හැමදා එන රැවුළ
මූසල බවක් කියවෙයි නැති උන් රැවුළ
කළු කෙස් පැහෙන තුරු හැඩ ගන්වන රැවුළ
කිසිදා යළි නොඑන බෙහෙතක් නැති රැවුළ

      

සාමා අමර නයනා සමග එක් වූ සල් ගස

මග තොටදී අද සාමා හමු විය

ඇය ගුරුතුමියක් ඉස්කෝලේ

අමරත් බැදලලු පුතෙක් ඉන්නවලු

ඇය කී පසුවයි දැන ගත්තේ

අපි දුට් සල් ගස කපා දමාලූ

මුළු පරිසරයම එහි වෙන්සලු දැන්

දරා ගන්න බැරි ඒ ශෝකෙන් සිටි

නයනා සමුගත්තලු රහසේ

සල් ගස නයනා සාමා සිහි වී

මගේ හදත් සැලුනා රහසේ

කවදත අමතක නොවෙනා කාලෙක

සුන්දර මතක තිබ්බා අප හට

ආයෙත් යන්නට ඇත්නම් පාසල්

හිත මගෙ කියනව මට ඇසුනා

එකේ ප0තියේ ඒ පිටු අතරේ

ආයෙහ්ට් මගෙ හිත ඇදිල ගියා

කදුළු මිළ කළ හැකි නම්

කඳුළු මිල කළ හැකි නම්
බෝ පෝසත් ය අද මම්
තැවුල් විකිණිය හැකි නම්
සත් මහල් මත හිඳිමි අද මම්

සිනා සල්පිල් ඇති කළ
කවුරු ගොඩවෙද කනස්සලු පිල
සතුටු විදුලිය බල බල
කවුරු තපිතිද තැවුල් ගිනි මැල

ඇතිරිලි මත සුමට
නිදන සිහිනය දකින දනහට
ඇවිටිලි කොට කුමට
අකමැතිය ගොඩවෙන්න පැදුරට

දෑවැදි පහුරු පිට
නැග දන ඇදෙති එගොඩට
මට මිල නැති කලට
කවුරු කරති ද මෙමා එගොඩට

පියවරෙන් පියවර

පෙර දිගින් සිනාසෙන වෙලාවට                  දිනින්දා
මව්-පියන්ගේ හිසේ රන් ඔටුනු                     පලන්දා
මවගෙ කුසතල වකුටුවී සිටිය                     කලින්දා
දස මසක ඇවෑමෙන් ලොව දකී                  බිලින්දා

දෙමව්පිය රැකවලේ ළමාවිය ගෙවෙන              තුරු
මනස මෙහෙයා සොයයි තුරුණු විය නමැති  හිරු
හොඳ නරක දෙකෙන් එක පැත්තකට වෙලා හුරු
පියාපත් ලැබුණ ලෙස ඉගිල්ළෙයි සිතැ’ගි          යුරු

පවුල් දිවියට එළඹ මව් පියන්ගෙන්                        මිදී
සිහින ලෝකය පුරා සොයයි මසුරන්              පොදී
ගෙවල් දොරවල් හදා සුර සැපට පෙම්                 බදී
අවුල් වුණහොත් දිවිය නුදුටු දෙවියන්                  වදී

අතීතය මෙනෙහි කර දෙතුන්වර                හුහුල්ලා
දෝංකාරය නිසා සවන් යුග                            අගුල්ලා
ඇද වැටෙන හැටි දකින තටු සිඳුන            කුරුල්ලා
සුසුම් නල වැල් දිගේ පියමනී                          මහල්ලා

අයං වස්සාන කාලෝ

හිරිකඩ පොදැලි නළ රැළි සුව සිසිල         ගෙන

දිරි බල වඩද්දි’ මිහිලිය දෙසට                      පැන

කිරිවැද පලබරින් තුරුලිය                     පුබුදුවන

සිරිබර “වස්සමයෙ” දිනු පින බලනු            මැන

දින දින බෝධි පූජා පන්සලෙහි                   ගමේ

බණ පිරිතෙහි බෙළෙන් හද දොස අඳුර    නිමේ

පින මහිමය “කටිනයෙහි” ‘වස්’ එළඹි      සමේ

ගෙන දී සසර කෙළවර මොක් සුවඳ         හැමේ

සීතල සුළං රැල් පැන එන                 අරුණෝදේ

හේවිසි, දවුල්, හොරණෑ, රාවය                    වීදේ

සාමෙන් පිබිද හැර දා සැම මත                බේදේ

චීවර වඩම්මන පෙර හැරටම                     ඈඳේ

මොක් සුව දෙන “කඨින” දා ගම හතර දෙසින්

එක්වෙති සහය දී සැම, පන්සලට        ගොසින්

නික්මී සක්දෙවින් බණ දම් අසනු             රිසින්

සක්මන් කරයි පැන බොදු උවසුවකු     වෙසින්